هالالای که دِلُم اِی گُلِ بی خارُم
هالالای که شُو و روز اِنتظارُم
هالالای که دِلُم ای دل بیمارُم
دِلُم تنگ سی یارُم و دیارُم
الا اِی یارِ مُو اِی یارِ شیرینُم
الا اِی یار بیُو داغِت نِبینُم
شُو و روز بیقِرار چیش انتظارُم
اَلا اِی یار بیُو بازم به بالینُم
ندیدُم مثل تو زِکس جِفایی
بُگُو با مُو چه دیدی از جدایی
هالالای که دِلُم اِی دل بیمار
نِمونده هیچ کس و نِمونده هیچ یار
اَلا اِی گلِ نازُم به یارُم مینازُم
اَلا اِی گلِ نازُم به یارُم میناز‌م
اَلا اِی یار بیُو بازم به بالینُم
اَلا اِی یار بیُو بازم به بالینُم
همه عالم به یک مویت نیرزد
تمام مشکِ چین بویت نیرزد
سهیل آفتاب و ماه تابان
به یک نظاره‌ی رویت نیرزد
هرچند بی وفایی یادت ای دوست
ای داد ای یار
آخی