با همه تلخ بودم و زهر غیر تو با همه ی شهر
جوری که صدام میکردن مرد با آینه هم قهر
با همه اما نه با تو تورو از خودم دونستم
تو چه خوب ازم بریدی من هنوزم نتونستم
تا زدی آینمو با سنگ ترک ترک شکستی
دلمو عین نمکدون پر از نمک شکستی
تا یه روزی که دیدم کلی ازم فاصله داری
آبو گل کردی بگی ازم یه عالم گله داری
یه شب انقدر که شکستم دست و پام برید نشستم
دونه به دونه ی زخمامو خودم تنهایی بستم
تا یادش میوفتم از خواب میپرن موهای دستم