دانلود آهنگ حامد فرد و نوید باقری به نام خانه ی سالمندان

فصل پیری اومد و جوونی به سر شد
مادرت پیر و خیلی وقته کرده پدر فوت
بچه ی نورسیدت راهشو رو دست و پا میره
فکرت اینه مادرت جلوش دست و پا گیره
سیلی زدیش چون شد باعث راه بندان
ساکشو بستی ببریش خانه ی سالمندان
جلو روش وایسادی میگی فرصتی دوباره نیست
د نامرد اون مادرته کیسه ی زباله نیست
یه عمری رو دستای کارکردش تر خشک شدی
حالا اونی که بش زده خنجر از پشت تویی
داری با فحش مادر پیرت رو میشوریش
یه کمی دقت کن به خط های رو پیشونیش
ببین با اون موهای سفیدش اشکش در اومد
همون مادری که یه روز بوده حرفش سر اومد
دوباره بار ماتم و غم رو کولش نشست
با این همه سن و تجربه غرورش شکست
پر حسرت شد و رو زخمش نمک نشست
جلو بچش یه طوری کمرش از وسط شکست
که پیرزن راضی بود که درجا بمیره
ولی نره سالمندان تو دلش غم جا بگیره
بدون هر کی بلایی سر مادرش بیاره
همون بلا رو بچه ی خودش سرش میاره !
پس یه روزی همین وقت میشینه دورت و
تخت مادرت میشه تخت پیری خود تو
گریه داره حال و روزت جواب قلبت رو چی میدی
این همونه که به تو شیر داد بمیرم با چه امیدی
چه دردی داره این بن بست نه راه پس داری نه پیشی
تازه حس کردی که یه روزی تو هم مثل اون پیر میشی
بمیرم واسه اون قلبش که باز میگه پسر دارم
بازم حرف تو که میشه میگه خیلی دوسش دارم
نمیگه منو رد کردن خودم خواستم که تنها شم
خدا بگیر ازم جونو ولی بذار اونا باشن
ولی بذار اونا باشن
هر چند شاید فک کنی حرفم گزافه گوییه
ولی بدون این روزا کار بد جواب خوبیه
قدیما فرزند همیشه داشت حساب کاراشو
حتی جلو بزرگتر نمیکرد دراز پاهاشو
ولی الان جوونمردی رفته زیر پا
دیگه مرام خیلی وقته دفنه زیر خاک
بیاین ماها سعی کنیم که اینچنین نباشیم
کمی تلاش کنیم واسه رفع کینه ها
بیاین جای اینکه بیننده ی زجه هاشون باشیم
هم وطن بریم ما ها جای بچه هاشون باشیم
اونا تو سن پیری محتاج پشتیبانین
میشن خوشحال با یه سلام خشک و خالی هم
روی تخت خوابیده و دوخته چشاشون به در
بریم با محبت بیاریم دلاشونو به دست
باید اونا تو زندگی باشن سرلوحه ی ماها
همون جوون قدیم پیر باتجربه ی حالا
باید دونست به پندار زشت گوهر نمیدن
باید دونست به دل شکستن هنر نمیگن
باید دونست که ما هم میشیم عصا به دستو
باید از حالا داشته باشیم هوای نسلو
اگه انسانی این چنین باشه کامل ترینه
که به خدا قسم همه فکر حامد در اینه
توی حیاط سالمندان زیر بارون بشینه
انقد کنارشون تا که خیلی آروم بمیره
گریه داره حال و روزت جواب قلبت رو چی میدی
این همونه که به تو شیر داد بمیرم با چه امیدی
چه دردی داره این بن بست نه راه پس داری نه پیشی
تازه حس کردی که یه روزی تو هم مثل اون پیر میشی
بمیرم واسه اون قلبش که باز میگه پسر دارم
بازم حرف تو که میشه میگه خیلی دوسش دارم
نمیگه منو رد کردن خودم خواستم که تنها شم
خدا بگیر ازم جونو ولی بذار اونا باشن
ولی بذار اونا باشن