آهنگ عارف فشایی - پایه دیوانگیت

تاوان دل شکستن ات
دل شکسته است و بس
من می روم تنها و تلخ
ای عشق مانده از نفس
بی عشق تاوان میدهی
روحت به یغما می رود
ای قصّه هم سر می شود
این مرد تنها می رود
تنها به تنهایی خوش است
بگذار تنها بگذرم
جسم تو از آنِ رقیب
من با خیالت خوشترم
سنگ صبور غُصّه ات
از دردها در هم شکست
این پایه ی دیوانگیت
دیر آمدی از پا نشست
احساس شور انگیز من
پروانه ای در مُشت توست
خونی که از من ریختی
بر صفحه ی انگشت توست
تنها به تنهایی خوش است
بگذار تنها بگذرم
جسم تو از آنِ رقیب
من با خیالت خوشترم