دانلود آهنگ عماد قویدل به نام کنسرت جنگل

موزِر دَبَسته دانه میرزا مردِ میدان بو
نه من ، نه تو که اَمی خانه سبزِمیدان بو
میرزا ، میرزا من یه جَوونم که حرف داره یه کم
بذار ببینم که صرف داره بگم
حرف فاسد میشه نمیشه توو کنسرو جمع کرد
صدای من رو میشنوی از کنسرت جنگل
میرزا کجایی چرا جنگل نمیری
پشت زباله ها میتونی سنگر بگیری
میرزا کجایی بگی از زرجوب قدیم
انگار که غیرتش رو زردجوبه زدیم
هه چیه میرزا تو چرا میخندی
این اون رودی نیست که توش شنا میکردی
پُر از فاضلابه حالا به هر دلیل
دلم میسوزه واسه تالاب انزلی
طبیعت دوست بود با ما الان قهره
میرزا شهر تو الان یه کلان شهره
دانلود آهنگ جدید عماد قویدل به نام کنسرت جنگل
مردمش از عقده های مالی پُرن
همش میخوان زیر پای هم رو خالی کنن
اینجا خونه خراب کنن میخوان آمار بگیرن
دوست دارن همدیگرو زیر آوار ببینن
اینجا مردم یه کم زیادی ظاهر بینن
گاهی نسبت به هم ظالم بی رحم
فقیرا توو خیابون میخوابن شبارو بی تشک
چی بگم ؟ بگم چرا سگارو میکشن ؟
وقت سختی سرو میندازن سریع توو برف
مثل کبک هوا همو دارن ولی توو حرف
مث من که فقط حرف زدن بلدن
اما لااقل همین حرف زدن و بلدن
اما آدمایی که ندارن هیچ هنر
میشینن و ایرادای مارو میشمُرن
گوش مردم عادت کرده به مزخرف شنیدن
مزخرف بخونی میشی هنرمند میهن
این مردم تو هر کاری کنی حرف دارن
حالا میخوای بشینم بگم از افکارم
جَوونا هر کدوم به یه نحوه بیخودن
یا وِلن یا توو کافه ها قهوه میخورن
و با یه عینک که حتی نمره هم نداره
ژست هنرمندی میگیرن توو شهر بی هنر
دخترا توو مزرعه نیستن با مُدشون درگیرن
صبح تا شب توو آینه با خودشون وَر میرن
پسرا جنگ چیه سربازی نمیرن
میرن دانشگاه مدرک زن بازی بگیرن
میرزا بلند نمیشه ازینا بُخار
پس چرا دفاع کردی از این آب و خاک
چه آدمایی داره گذشته در خودش
اما اونی بزرگ شد که گذشت از خودش
دکتر هشمت ببین کنار تندیسش گله
چون دکتر نشد مریض و سر کیسه ش کنه
پور داوود میعن آرسن میناسیان
واسه آینده داریم ما چه میراثی ها ؟
آرسن کجاست ببینه زیاده بی رحم
اون که واسه کمک دهاتارو پیاده میرفت
اون که طلب پول نمیکرد واسه دَوا درمون
کاش توو این شهر از اون یه نمادم بود
من که میرم این شهر جای موندن نیست
اما گناه مردمش رو پای اون ننویس
میرزا مرده دارم با کی درد و دل میکنم
شهر من ببین دارم از تو دل میبرم
شهر من نگاه مردم تو سرد و دلگیره
میدونم دیگه واسه درد و دل دیره
من توو زیر زمین شعرم پُر از تار عنکبوته
تا اینجا زندگی به کام من نبوده
شهر من میرم پی یه نبرد بی ضرر
میرم دیگه توو خیابونا قدم نمیزنم
میرم یه جایی به شب با ستاره ها به خواب
برم و صبح بیدار شم با صدای پای آب
میرم یه جایی که سگ نگهبان گله ست
نه شب توو شهر ول بگرده بگن هاره هرزه س
میرم یه جا که هیشکی منو نشناسه
مگه من کی بودم پسر مش قاسم
مش قاسم خونوادش کشاورز بودن
مجبور بود کار کنه به جا درس خوندن
مش قاسم دست به نون خیر داشت
اما این شهر کرد قصد جون خیرخواش
مش قاسم شد یه مَردِ در به در که مُرده
تنها یادگارم ازش هست یه تخته نَرده کهنه
مش قاسم میگفت که همه چی پوله
پول نباشه آدم از همه چی دوره
اون آدمی که میگه پول چرکه دسته
یه عمره که منتظره چرک شه دستش
پول داشته باش بشین توو کاخ شاهی
پول داشته باش ویلا بساز توو کاخ چایی
کشاورز شاید واسه نون جونش درآد
اما دلش به این خوشه که نونش حلاله
کشاورز بدبخته اون که خوره دلاله
کشاورز نوفت نکشه خوره حماله
بِرنج که بازار از برنج هندی پُره
ایرانی برنج گیلانو کی میخوره
سال دوازده ماه اونم یه بار نیم دانه لاشه
تو زحمت کشیدی که این مال ما شه
چیه عمو زمونه امونتو بُرید
حرف بزن زمونه مگه زبونتو بُرید
دلت پُره دارم از درون تو خبر
تو که حرف نمیزنی پس زبون تو منم
من تی بیجاره گیلم ، از تی بیچارگی گم
من شیمی جان میرم ، من تی تی جان گیلم
من شیر جنگل خُس گیلان زمینم
باغ کتام می قفسه ، شالی زار می نفسه
اگه می دست اسین جور گیرم
دکفم شوند کلِ واش ورگ وچینم
شوندِ از ریشه چینم
تا می پا به گیل دره
تا می دسته بیل دره
خوک غیض می دیل دره